استوانهي اونيل (يا كلوني اونيل) يك طرح مفهومي براي سكونتگاهي فضايي است كه اولينبار از سوي فيزيكداني آمريكايي با نام جرالد كي.اونيل مطرح شد. او در كتابي با نام «مرز بالايي: كلوني بشري در فضا» كه در سال ۱۹۷۶ ميلادي منتشر شد، از ايدهي هيجانانگيز خود براي كلونيسازي در فضا پرده برداشت. او آيندهاي را به تصوير كشيد كه در آن بشر ميتواند در قرن بيستويكم و با استفاده ازمواد اوليهي استخراجشده از ماه و سياركهاي سرگردان، شروع به ساخت انواعي از سكونتگاههاي عظيم و معلق در دل فضا كند.
اما اساسا چرا اونيل ميبايست به ايدهي ساخت چنين سكونتگاههايي در فضا بينديشد؟
شايد بتوان گفت خاستگاه اصلي اين ايده، ترس از آيندهي تاريكي بوده است كه شايد اين فيزيكدان و بسياري از آيندهپژوهان معاصر براي سيارهي زمين متصور بودهاند. تهديدهايي مانند افزايش جمعيت و كمبود منابع غذايي، جنگهاي آخرالزمان، اقدامات مداخلهجويانهي بشر در طبيعت و حتي برخي خطرات طبيعي نظير برخورد سياركهاي عظيم يا بلعيدهشدن زمين توسط خورشيد همگي از جمله عواملي بودهاند كه در طول زمان، موضوع مهاجرت نسل بشر را به فضا بهعنوان ايدهاي كاملا جدي مطرح كردهاند. دراينميان، برخي نظريهپردازان راهحل را در كلونيسازي سياراتي ديگر مانند مريخ درنظرگرفتهاند و برخي مانند اونيل (و اخيرا جف بزوس) از ايدهي ساخت سكونتگاههاي مصنوعي معلق در فضا حمايت كردهاند.
تاريخچهي ايده
ميتوان گفت اولينبار، ايدهي ساخت چنين سكونتگاهي از سوي دانشمندي آلماني با نام هرمن اوبرث مطرح شد. اوبرث در كتابي با نام «مردم در فضا؛ پروژههاي جديد موشكها و سفر فضايي» در سال ۱۹۵۴، نوعي سكونتگاه استوانهاي عظيم را توصيف كرد كه از آن براي انجام سفرهاي فضايي استفاده ميشده است.
دو دهه بعد از اين ماجرا، درحاليكه اونيل مشغول تدريس فيزيك به دانشجويان مقطع كارشناسي در دانشگاه پرينستون بود، تكليفي براي شاگردانش تعيين كرد و از آنها خواست ايدههاي خود را درمورد نحوهي طراحي ابرسازههايي باقابليت سكونت در فضا مطرح كنند. در ميان اين طرحها، چند ايده به چشم او خورد كه از لحاظ ابعاد براي سكونت جوامع انساني مناسب بهنظر ميرسيدند. درنتيجهي اين همفكري، اونيل بالاخره توانست به ايدهي ساخت ابرسازهي استوانهايشكل خود دست يابد و آن را در سپتامبر سال ۱۹۷۴ طي مقالهاي در مجلهي فيزيكز تودي به چاپ برساند.
منبع : https://www.zoomit.ir/2019/6/9/336333/what-is-oneill-cylinder/